Samotne kobiety

Opowiesc o potworach, z tym ze nie zawsze wiadomo kto tym potworem jest.

Opowiesc o potworach, z tym ze nie zawsze wiadomo kto tym potworem jest.

Bardziej to chyba jednak fantasy niż horror (takie elementy też są),całkiem przyjemnie napisane. Na plus - "prawda" odkrywana jest powoli, a i jej przewidzenie nie jest łatwe. Na minus - pewne sprawy wydają się zbyt proste, zakończenie z mojej perspektywy nie jest jakieś wybitne.

Edit: Miałem problem sprecyzować co jeszcze jest minusem, przejrzałem inne opinie i już wiem. Faktycznie - im bliżej początku tym książka lepsza, im bliżej końca tym niestety słabsza.

Bardziej to chyba jednak fantasy niż horror (takie elementy też są),całkiem przyjemnie napisane. Na plus - "prawda" odkrywana jest powoli, a i jej przewidzenie nie jest łatwe. Na minus - pewne sprawy wydają się zbyt proste, zakończenie z mojej perspektywy nie jest jakieś wybitne.

Edit: Miałem problem sprecyzować co jeszcze jest minusem, przejrzałem inne opinie i już wiem....

Mam wielki problem z oceną tej książki - z jednej strony czytałam ją z przyjemnością i zainteresowaniem, z drugiej po skończeniu poczułam, że czegoś w niej brakuje.
Pierwsza połowa jest zdecydowanie lepszą częścią "Samotnych kobiet" - dowiadujemy się, że stało się coś strasznego, ale nie znamy dokładnych szczegółów ani motywów. Fabuła stopniowo odkrywa przed nami wszystkie elementy układanki, ale moim zdaniem kulminacyjny moment nadchodzi zbyt wcześnie, bo mniej więcej w połowie. Od tej pory książka wydaje się rozciągnięta i mniej ciekawa, z kolei zakończenie wydawało mi się bardzo płaskie i wymuszone. Brakowało w nim emocji, było mechaniczne i zbyt łatwo osiągnięte w stosunku do budowanego przez resztę fabuły napięcia.
Najsilniejszym elementem książki są jednak bohaterowie - różnorodni, wyraziści, wielowymiarowi. Każdy ma jakąś historię i przebył pewną drogę, każda prezentowana przez niego cecha, pozytywna czy negatywna, ma wiarygodne podłoże. Podoba mi się, że główna bohaterka rozwija się wraz z kolejnymi doświadczeniami.
Trafił też do mnie styl i język książki. Opisy są nienachalne, wystarczające do wyobrażenia sobie przestrzeni, ale nie zawierają zbyt dużej ilości niepotrzebnych szczegółów. Kładą nacisk na to, na co czytelnik powinien zwrócić uwagę i ignorują niepotrzebne treści.
Rozwiązanie głównej intrygi bardzo mnie zawiodło, niektóre tropy wydały mi się niepotrzebne i przesadzone. Zastanawiam się też, czy książka na pewno znajduje się w odpowiedniej kategorii, bo choć początek trzyma klimat grozy, całości bliżej raczej do trillera, a sam wątek fantastyczno-horrorowy wydawał się trochę na siłę i niedorzeczny nawet w przedstawionych realiach.

Mam wielki problem z oceną tej książki - z jednej strony czytałam ją z przyjemnością i zainteresowaniem, z drugiej po skończeniu poczułam, że czegoś w niej brakuje.
Pierwsza połowa jest zdecydowanie lepszą częścią "Samotnych kobiet" - dowiadujemy się, że stało się coś strasznego, ale nie znamy dokładnych szczegółów ani motywów. Fabuła stopniowo odkrywa przed nami wszystkie...

Książkę czyta się zdecydowanie dłużej niż informacja podana na stronie.

Wciągnęłam się, czułam klimat nieprzystępnej krainy. Brakuje mi wyjaśnienia wątku boskości istoty. Zdecydowania chciałabym się dowiedzieć więcej, dokładniejszy opis tych ludzi co wiedzieli z czym się spotkali i czego szukali. Tu można spokojnie było dodać fajny rozdział.

Książkę czyta się zdecydowanie dłużej niż informacja podana na stronie.

Wciągnęłam się, czułam klimat nieprzystępnej krainy. Brakuje mi wyjaśnienia wątku boskości istoty. Zdecydowania chciałabym się dowiedzieć więcej, dokładniejszy opis tych ludzi co wiedzieli z czym się spotkali i czego szukali. Tu można spokojnie było dodać fajny rozdział.

Dziwna, ale całkiem dobrze się czyta. Ma klimat grozy. Ciekawa historia, chociaż momentami jej nierealność gryzie się z wątkiem historyczno-obyczajowym. Część powieści należy odbierać tylko w warstwie metaforycznej, wtedy całość ma sens.

Dziwna, ale całkiem dobrze się czyta. Ma klimat grozy. Ciekawa historia, chociaż momentami jej nierealność gryzie się z wątkiem historyczno-obyczajowym. Część powieści należy odbierać tylko w warstwie metaforycznej, wtedy całość ma sens.

Po pierwsze ta książka to nie jest horror. Pewne elementy grozy w sobie ma ale jest ich bardzo mało.
Po drugie, strasznie rozczarowało mnie wyjaśnienie zagadki kufra i to na tak wczesny etapie bo w zasadzie w połowie książki. Spodziewałam się czegoś innego, czegoś na zasadzie puszki Pandory. Tymczasem otrzymałam dziwne i nie do końca trzymające się kupy rozwiązanie (przynajmniej według mnie).
Pierwsza część książki jest dużo lepsza. W drugiej pojawiają się bohaterowie, którzy w sumie nic nie wnoszą do fabuły (oprócz Reedów). Pojawia się dużo zbędnego tekstu o niczym i zakończenie, które łatwo przewidzieć.
Dla mnie niestety rozczarowanie. Piękna okładka skrywa bardzo nijaką opowieść. 3 gwiazdki za treść plus jedna z niesamowitą okładkę, która to właśnie mnie przyciągnęła.

Po pierwsze ta książka to nie jest horror. Pewne elementy grozy w sobie ma ale jest ich bardzo mało.
Po drugie, strasznie rozczarowało mnie wyjaśnienie zagadki kufra i to na tak wczesny etapie bo w zasadzie w połowie książki. Spodziewałam się czegoś innego, czegoś na zasadzie puszki Pandory. Tymczasem otrzymałam dziwne i nie do końca trzymające się kupy rozwiązanie...

Bardziej weird fiction, niż horror, opowieść o skrywanych tajemnicach, które każdy z nas ma, ceny jaką gotowi jesteśmy zapłacić by one zostały dalej naszymi sekretami. Kolejna książka, która rozbija mit dzikiego zachodu (tutaj akurat schyłku jego) i przedstawia nam kobiety, jako siłę sprawczą, każdej zmiany, podczas gdy mężczyźni zajmowali się piciem, grą w karty i zabawą w bandytów i złodziei. Ogólnie nie jest źle, chociaż zabrakło mi głębi, może to wina rozbicia historii na kilka wątków, zwłaszcza, że książka nie straszy dużą ilością stron.

Bardziej weird fiction, niż horror, opowieść o skrywanych tajemnicach, które każdy z nas ma, ceny jaką gotowi jesteśmy zapłacić by one zostały dalej naszymi sekretami. Kolejna książka, która rozbija mit dzikiego zachodu (tutaj akurat schyłku jego) i przedstawia nam kobiety, jako siłę sprawczą, każdej zmiany, podczas gdy mężczyźni zajmowali się piciem, grą w karty i zabawą...

„Zała­twia­my spra­wy w usta­lony spo­sób. Na­bo­je kosz­tują, a stry­czek jest za darmo.”

Chciałam czegoś innego, byłam zafascynowana opisem, warsztat autor ma świetny, ale … niestety wynudziłam się jak mops. Tak mogłabym podsumować moje pierwsze spotkanie z mistrzem suspensu.

Według mnie Samotne kobiety są i jednocześnie nie są tym co obiecuje nam opis z tyłu okładki.

Niewątpliwie jest to „wyjątkowy obraz Ameryki z początków dwudziestego wieku” - tak, znowu googlowałam nazwy własne, żeby zgłębić tło powieści. Tutaj autor mistrzowsko opisuje warunki życia osadników w nieprzystępnej Montanie w 1915 roku. Skrupulatnie buduje więzi między bohaterkami, które, pomimo różnych charakterów, jako najbliższe sąsiadki są na siebie skazane. Pokazuje trudniejsze i łatwiejsze relacje w małej, częściowo odizolowanej społeczności. Prowadzi nas za rękę przez znoje osadniczego życia i nieludzkie kompromisy wymuszone przez ziemię. Część tej stosunkowo krótkiej historii to bardzo dobrze ubrane w słowa szkło powiększające ludzką, okrutną naturę. A rolę główną grają w niej kobiety, każda z nich na swój sposób samotna, każda zraniona, wygnana, nieufna i szukająca swojego miejsca na świecie.

Jednak czy ta książka ma coś wspólnego z suspensem? Liczyłam na opowieść pełną tajemnic, niedomówień i zaskoczeń, a dowiedziałam się co jest w rzeczonej bardzo sekretnej skrzyni w 1/4 tekstu. I od razu mówię, że nie było to jakieś wielkie zaskoczenie i łatwo domyśliłam się reszty „tajemnicy”. Niestety, wszystkie nadnaturalne elementy horroru w tej historii nieprzyjemnie kojarzą mi się z American Horror Story. Nie czułam żadnego dreszczyku, ani napięcia, czułam się miejscami znudzona.

Pomysł na element paranormalny bardzo odstaje. Jak wieża na pustkowiu, nieprzyjemnie przyciąga wzrok i odwraca naszą uwagę od innych, moim zdaniem, ciekawszych wątków. Książka jest świetnie napisana, ale jakoś nie potrafiłam utrzymać swojego zainteresowania i w okolicach połowy miałam kryzys. Musiałam wrócić do tej historii w przychylniejszym nastroju. Czytanie Samotnych Kobiet było jak podziwianie dzieła sztuki światowej klasy Dadaisty - wiem, że to sztuka, wiem, że jest dobrze, ale wolałabym gdyby artysta wybrał inny środek wyrazu.

Serce mnie bolał, gdy zastanawiałam się nad oceną tej książki, bo uświadomiła mi ona, jak - może nie źle, ale gorzej - napisane są inne czytane przeze mnie ostatnio pozycje. Jednak nadal… to powinna być historyczna obyczajówka ewentualnie film.

Ocena: 3.75/5

„Zała­twia­my spra­wy w usta­lony spo­sób. Na­bo­je kosz­tują, a stry­czek jest za darmo.”

Chciałam czegoś innego, byłam zafascynowana opisem, warsztat autor ma świetny, ale … niestety wynudziłam się jak mops. Tak mogłabym podsumować moje pierwsze spotkanie z mistrzem suspensu.

Według mnie Samotne kobiety są i jednocześnie nie są tym co obiecuje nam opis z tyłu okładki....

"Samotne kobiety" to misternie spleciona opowieść, która łączy w sobie elementy literatury grozy, dramatu społecznego i odrobiny realizmu magicznego, tworząc unikalne i wciągające doświadczenie czytelnicze.

Fabuła toczy się wokół Renee, samotnej matki, która walczy z wyzwaniami życia codziennego, próbując jednocześnie pogodzić opiekę nad synem z własnymi marzeniami i aspiracjami. Jej życie zostaje wywrócone do góry nogami, gdy odkrywa tajemnicę związaną z historią jej rodziny i tajemniczą społecznością kobiet, które wydają się mieć nadnaturalne zdolności.

Lavalle mistrzowsko konstruuje napięcie, ukazując powszedniość życia Renee oraz coraz bardziej zawiłe wątki fabularne, które prowadzą czytelnika przez labirynt sekretów i zagadek. Atmosfera jest gęsta od niepokoju, a autor potrafi doskonale wywołać uczucie grozy i niepewności, jednocześnie wplatając w fabułę wątki społeczne i kulturowe.

Jednym z najmocniejszych aspektów tej książki są postacie. Renee to złożona i niezwykle realistyczna bohaterka, z którą czytelnik może łatwo się utożsamić i współczuć. Pozostałe postacie, w tym tajemnicze kobiety z jej społeczności, są równie dobrze wykreowane i przynoszą ze sobą bogactwo różnorodnych doświadczeń i historii życiowych.

Język Lavalle'a jest płynny i sugestywny, zaskakująco piękny w swojej prostocie. Autor zgrabnie łączy elementy realizmu z elementami fantastycznymi, co nadaje powieści niepowtarzalny charakter. Opisy miejsc i wydarzeń są tak wyraziste, że czytelnik może praktycznie poczuć zapachy i dotknąć tekstur opisywanych scen.

"Samotne kobiety" to nie tylko opowieść o nadprzyrodzonych zjawiskach i tajemnicach, ale także głęboka eksploracja tematów związanych z samotnością, macierzyństwem, rodziną i tożsamością. To książka, która nie tylko wciąga czytelnika od pierwszej strony, ale także zostawia go z refleksjami na długo po zakończeniu lektury.

Podsumowując, "Samotne kobiety" to niezwykle udane połączenie literatury grozy, realizmu społecznego i magii, które zachwyci czytelników poszukujących głębokich i wielowymiarowych opowieści. Victor LaValle udowadnia swoje umiejętności jako niezwykle utalentowany pisarz, który potrafi poruszyć serca i umysły swoich czytelników.

"Samotne kobiety" to misternie spleciona opowieść, która łączy w sobie elementy literatury grozy, dramatu społecznego i odrobiny realizmu magicznego, tworząc unikalne i wciągające doświadczenie czytelnicze.

Fabuła toczy się wokół Renee, samotnej matki, która walczy z wyzwaniami życia codziennego, próbując jednocześnie pogodzić opiekę nad synem z własnymi marzeniami i...

Czytając okładkowy opis "Samotnych Kobiet" LaValle'a, spodziewałem wplecionego w historyczne realia XX-wiecznej Ameryki, dobrego mixu dramatu z elementami nadnaturalnego horroru. Czy go dostałem? Upraszając swoją odpowiedź: Nie, nie dostałem.

Historia jest sztampowa, większość postaci jednowymiarowa (poza Grace, jej dzieckiem i Joabem),a teoretycznie najsilniejszy atut książki czyli tajemnica, jest nie tylko infantylny, ale zwyczajnie słaby. Dodatkowo książka niewiele tłumaczy, pozostawia niezamknięte wątki oraz często nie pokazuje kluczowych scen.
Książka ma dodatkowo konkretne przesłanie polityczne, ale abstrahując nawet od niego, utwór jest zwyczajnie przeciętny.

Czytając okładkowy opis "Samotnych Kobiet" LaValle'a, spodziewałem wplecionego w historyczne realia XX-wiecznej Ameryki, dobrego mixu dramatu z elementami nadnaturalnego horroru. Czy go dostałem? Upraszając swoją odpowiedź: Nie, nie dostałem.

Historia jest sztampowa, większość postaci jednowymiarowa (poza Grace, jej dzieckiem i Joabem),a teoretycznie najsilniejszy atut...